sept-nws2025

MODERNE HEKSERIJ                (deel II)

Ik kwam bij in het portaal van mijn flatje. Versuft sleepte ik me met moeite de trappen op en viel binnen nog aangekleed op bed weer als een blok in slaap.....
Laat in de middag van de volgende dag werd ik wakker met een kater.
Langzaam druppelden herinneringen bij me binnen. Had ik dit werkelijk meegemaakt of allemaal gedroomd? Na een kop sterke koffie schoot me te binnen dat ik toch foto’s had gemaakt.
Gelukkig, mijn camera zat nog in de rugzak. Ik haalde het filmpje eruit en bracht het nog snel naar de fotograaf om te laten ontwikkelen. Op de terugweg langs de cafetaria voor een stevige hap en daarna weer snel plat waarbij ik hoopte dat mijn schimmige geheugen weer op zou helderen.
Bij de fotograaf wachtte me twee dagen later een teleurstelling. Het filmpje was helemaal leeg.
Niets van een heks of de zandvlakte te zien… Hoe kon dat nou?
Ik poogde nog een dag of wat mijn gedachten weer in het gareel te krijgen maar toen ik niets tastbaars vond, ging ik weer over tot de orde van de dag en sloeg het hele gebeuren op in een laatje ver weg in mijn geheugen.
Er gingen jaren voorbij en ik had mijn leven alweer redelijk op de rails toen ik op een goede morgen een enveloppe vond in de brievenbus. Er stond geen naam, adres of afzender op, maar toen ik hem openmaakte trof ik tot mijn grote verrassing een van de fotootjes aan die ik dacht te hebben gemaakt tijdens mijn ontmoeting met de heks in het Losserse zand. Op de achterkant stond in stijlvol handschrift; “de tijd is rijp!” Ik schrok en een onbehagelijk gevoel maakte zich van mij meester, had ik het dan toch niet allemaal gedroomd? Wie had die enveloppe wanneer door de bus gegooid?
Het bleef een raadsel.
“De tijd is rijp’, stond er met keurig handschrift achter op de foto en dat klopte, want intussen was ik weer met tekenen, schilderen en schrijven begonnen, niet uit mezelf maar gevraagd door clubs en verenigingen waarmee ik kontakten onderhield. Ik schilderde decors voor een toneelvereniging en werd redacteur van een clubblad waarin ik vrij baan kreeg om mijn verhalen en gedichten te plaatsen. Deze werden veel gelezen en door andere bladen overgenomen en ook op internet kreeg ik een podium om mijn ei kwijt te raken, niet wereldomvattend maar binnen kleine kring zoals de heks het mij had voorspeld. Wie was ze en zou ik haar nog ooit ontmoeten?
Van een oud-collega kreeg ik een uitnodiging om bij de opening van haar galerie in Apeldoorn wat van mijn gedichten voor te lezen. Vol hoop en met goede moed ging ik op de uitnodiging in, maar het grote succes en een doorbraak bleven uit. De bezoekers hadden als zo vaak bij dergelijke gelegenheden meer belangstelling voor elkaar en de hapjes en drankjes dan voor de kunstenaars en hun werk. Enigszins teleurgesteld slenterde ik wat rond want ik kende niemand om even een praatje mee te maken, toen mijn oog plotseling viel op een mooie dame en toen ze zich ook nog eens naar mij toe draaide, kreeg ik de schrik van mijn leven; Was dat de heks? Ik wist het bijna zeker, haar houding en die lach. Ondanks mijn onzekere gevoel, sprak ik haar aan. Ze was hier omdat een vriendin van haar hier haar schilderijen exposeerde en ja ze kwam inderdaad ook uit mijn geboortestad. Ik waagde de gok, kennen wij elkaar dan ergens van? Tot mijn grote verbazing zei ze; “Ja dat geloof ik wel, als ik het goed heb, zagen we elkaar in de pauze als onze ouders koffie dronken bij toneelvoorstellingen in de schouwburg”. Ik stond perplex, dat was het dus waar ik haar van herkende. We waren toen niet ouder dan een jaar of twaalf en ik stond er vaak bij als een verlegen Jan Lul omdat ik haar toen al mooi vond. We zaten ook op dezelfde middelbare school, maar niet bij elkaar in de klas. Was zij dan ook de heks? In durfde het niet te vragen want wie vraagt er een mooie dame of zo ooit heks is geweest of nog is? Net zo min als zij mij niet zou vragen of ik dat wanhopige en miskende talent van de zandvlakte was of nog ben. Dus gingen we onze weg, maar het bleef knagen. Onlangs kreeg ik weer een uitnodiging van mijn ex-collega. Ze had dezelfde gasten uitgenodigd en ik hoopte dat ik mijn mooie heksje weer zou ontmoeten en was van plan om mijn nieuwsgierigheid te stillen, haar nu resoluut te vragen of ze nog aan hekserij deed, maar een dikke week voor het feestje gebeurden er plotseling vreemde dingen. Mijn overburen, een bejaard echtpaar was verhuisd en er waren twee jonge dames komen wonen die zich opvallend teruggetrokken gedroegen. Je kreeg ze nauwelijks te zien en ze ontweken een gesprek. Toen ik langs hun huis liep hoorde ik een schurend gepiep vanaf het dak. Het was de windwijzer die draaide op een stevige bries. Ik keek en schrok, waar het oude echtpaar een haan als windvaan hadden, was het nu een heks op een bezemsteel.. Ik nam er kennis van, iedereen heeft zijn of haar voorkeur, maar toen ik tijdens mijn dagelijkse wandeling door het bos op een boom een waarschuwingsbord zag met zo’n zelfde heks op bezemsteel, begon het mij te dagen. Zou dit een waarschuwing zijn om niet naar de galerie te komen en mijn heks met rust te laten? Kwam ik te dicht bij en werd dat niet op prijs gesteld? Ik zat in twijfel, tot mij het bericht bereikte dat het feest niet doorging, men kon het allemaal niet meer bekostigen want er werd wel gratis gedronken en gegeten maar niets verkocht……. Zou ook dit onder invloed van hekserij zijn gekomen?
Nu weet ik nog niets, maar ik leg me er maar bij neer…. een gewaarschuwd mens telt voor twee!

Ja lieve vrienden, er is meer tussen hemel en aarde dan wij simpele zielen kunnen vermoeden……

ONZE GENERATIE

WIJ ZIJN DE GENERATIE DIE NOOIT TERUG KOMT

Een generatie die naar school liep,
en daarna terug liep

Een generatie die hun huiswerk alleen deed
om zo snel mogelijk op straat te gaan spelen.

Een generatie die speelde en al hun vrije tijd
op straat doorbracht met hun vrienden

Een generatie die verstoppertje speelde in het donker

Een generatie die modderkoekjes heeft gemaakt

Een generatie die sportkaarten verzamelde

Een generatie die lege cola flessen vond,
verzamelde en gewassen terugbracht naar de
plaatselijke kruidenierswinkel voor 5 cent per stuk,
en daarna een trekdrop en een snoepreep kocht
met het geld

Een generatie die met blote handen
papier speelgoed maakte.

Een generatie die vinylalbums kocht
om op plaat Player af te spelen

Een generatie die foto's en albums van knipsels verzamelde.

Een generatie die bordspellen en kaarten speelde
op regenachtige dagen.

Een generatie wiens tv om middernacht uitging,
nadat ze het volkslied hadden gespeeld

Een generatie die ouders had die er waren

Een generatie die lachte onder de dekens in bed,
zodat ouders niet wisten dat we nog wakker waren

Een generatie die voorbij gaat en helaas nooit meer terug komt!!

Ik vond het geweldig om op te groeien in die tijd toen ik dat allemaal deed!!

DE LEKKERE TAARTEN VAN KOOPMANS…

Koopmans is al sinds 1846 de geliefde Nederlandse bakspecialist en jouw bestemming voor de lekkerste en makkelijkste bakrecepten. Al sinds 1846 maakt Koopmans het gezelliger in huis. Met hun vertrouwde bakmixen maak je gemakkelijk zelf iets dat iedereen lekker vindt. De keuken wordt gevuld met de heerlijke geuren van een versgebakken appeltaart of cake. Ook de wonderpancake van Mini wordt met de bakmeel van Koopmans gebakken. De kleinkinderen zijn er dol op en ook menig klasgenoot heeft ervan geproefd.
Dus smullen maar……. De gezelligheid ten top!

DE GESCHIEDENIS VAN KOOPMANS

In 1846 koopt Uilke Klazes Koopmans, voormalig bakkersgezel, een rosmolen in Holwerd. Hij start met het malen en builen van boekweit, het ingrediënt dat de pannenkoeken van Koopmans Professioneel hun typisch Nederlandse smaak geeft. In 1867 verhuist Koopmans naar Leeuwarden waar het bedrijf uitgroeit tot een belangrijke leverancier van meelproducten aan de bakkerijmarkt, de foodservice markt en aan supermarkten. In 2000 worden Koopmans Professioneel en de Koopmans Consumentenproducten verkocht aan Dr. Oetker. Koopmans Meel richt zich vanaf dan als zelfstandige onderneming volledig op de bakkerijmarkt. De Nederlandse origine van de producten van Koopmans Professioneel blijft ook binnen Dr. Oetker behouden. De producten komen nog altijd uit Friesland. In de ruim 170 jaar sinds Uilke Klazes Koopmans zijn rosmolen kocht is er veel veranderd en gemoderniseerd. Aan het ambachtelijke karakter en de kwaliteit van de producten is echter niets veranderd.

Of het nu gaat om de snelste fruittaarten of de meest verrukkelijke appeltaarten, bij Koopmans zit je goed. Hun brede assortiment bakmixen omvat alles, van appelflappen tot brood, om aan de behoeften van elke bakker te voldoen.
Met duizenden recepten voor elke gelegenheid, waaronder taarten, pannenkoeken, hartige snacks en zelfs veganistische opties, biedt Koopmans voor elk wat wils.

VROOM & DREESMAN (jeugdherinneringen)

Het eind jaren dertig gebouwde prachtige pand gaf Enschede, samen met het uit dezelfde tijd stammende stadhuis, de allure van een grote stad.
Vooral bij de tijdgenoten die het nog als warenhuis hebben gekend, komen herinneringen boven. De lift met liftboy, de platenbar en de fraaie versieringen met Sinterklaas en de Kerst staan nog vers in het geheugen.
Mijn mooiste herinneringen heb aan de lunchroom. Zo tussen mijn vijftiende en negentiende jaar totdat ik in militaire dienst moest, was dit een soort stamcafé voor mij en mijn vrienden waar het goed en goedkoop toeven was. (kop koffie of colaatje 60 cent)
Vooral op zaterdagmiddag was het er gezellig. Je trof er vrienden en vrienden van vrienden waardoor je kennissenkring werd uitgebreid. Het voordeel boven een normaal café was dat er ook meisjes kwamen die we leuk vonden of die we van school of de Cotton Town kenden.
We waren er veilig voor ruzie zoekende vetkuiven die met hun meiden met suikerspinkapsels een onderkomen hadden bij de Victory aan de Haverstraat.
Dan had je er natuurlijk ook de serveersters, waaronder een paar oude chagrijnen die ons liever zagen gaan dan komen, maar er waren jongere en heel mooie die wel voor een geintje in waren en natuurlijk zochten we een tafeltje waar die bedienden.
Fooi gaven we zelden, maar zo af en toe zochten we al onze losse centen en stuivers bij elkaar en stapelden die, nadat we eerst normaal hadden afgerekend, op tafel . Wanneer de serveerstar dan af kwam ruimen, vond ze deze “royale” blijk van waardering want was een stuiver van een arme student gevoelsmatig niet veel meer waard dan een gulden van Arnold van Heek? We wachtten altijd even bij de uitgang om te kijken hoe ze reageerde en als ze ons nog zag volgde er vaak een opgestoken duimpje of zelfs een kushandje. Dit stimuleerde een van de vrienden om haar voor een feestje te vragen. Wij moedigden hem aan….
Niet geschoten is altijd mis en wie niet waagt, wie niet wint. We hadden ons daartoe rond een van haar tafeltjes genesteld en wachtten zijn aanzoek af. Hij verzamelde de nodige moed en toen ze langs kwam vroeg hij wat verlegen; “Heb je zin om met mij naar een feestje te gaan?”
Haar glimlach was veel belovend, maar toen antwoordde ze; “Graag als mijn man en zoontje ook mee mogen.”

Ik zie nog zijn gezicht, dat was lachen en hij heeft het nog lang moeten horen. Of ze werkelijk getrouwd was? Misschien was haar reactie ook wel een bij de opleiding aangeleerd trucje om van opdringerige klanten af te komen. Bij al dit plezier was er ook een dissonant. Dat was de chef die meestal op een onopvallende plek bij het buffet stond van waaruit hij een goed overzicht had. Vooral ons hield hij nauwlettend in de gaten. Op luidruchtigheid of grapjes als een suikerklontje in de cola stond verwijdering, maar een arm om een meisje heen, laat staan een kusje waren doodzonden en konden leiden tot een toegangsverbod voor de lunchroom van soms wel een half jaar. Als hij het zag, kon je hem met driftige pasjes doch gedistingeerd zich een weg zien banen tussen de tafeltjes door naar de daders om hen op fluisterende maar niet mis te verstaande toon te kennen te geven dat ze moesten vertrekken.
Ik ken een nu bekende café-eigenaar die deze trieste afgang is overkomen.

Ach lieve klasgenoten… Mooie jeugdherinneringen, wie heeft ze niet? Of zoals de Duitsers vol weemoed zingen; “Schön war die Jugendzeit, sie kommt nicht mehr.”

De ronde erker van V&D aan de Brammelerstraat..

Eén van de glas in loodramen van V&D...