LIED


Het is herfst en de natuur is nu op haar mooist met het gekleurde vallend blad en het warme gouden zonlicht door de bomen. Ongetwijfeld zullen we in dit seizoen ook regen en harde wind moeten trotseren. De nachtvorst kwam al even om de hoek kijken en we moesten weer aan het krabben. 'Avonds steken we de kaarsjes weer aan en mijmeringen waarschijnlijk weer even terug naar de tijd van toen en onze schoolperiode....
We herinneren ons de 'schone' liederen weer die we zongen in de klas en ook beneden in het handenarbeidlokaal, onder pianobegeleiding van onze onderwijzer.....

Hopelijk herinneren jullie dit liedje ook nog....
En wie er graag op uittrekt... houd de "leere leerskes" en de plu maar bij de hand..  

Kijk en zing het mee bij; "NOSTALGIE"


 

REÜNIE 2019


Na een onrustige nacht van draaien en woelen, is het eindelijk zover; vrijdag 1 november, dag van onze jaarlijkse reünie.. 
Ik ben vroeg uit de veren, ik moet de tanden poetsen en schoon ondergoed aan want zoals mijn lieve moeder altijd zei; “stel veur dat oe wat oaverkomt.” Tevens heb ik Mini en Ria L. beloofd dat ik ze op zou halen voor de lange, barre tocht naar Losser.
Het regent en in zowel Hengelo, Enschede als Losser zijn de wegen opgebroken, maar het oponthoud is te verwaarlozen, de dames staan keurig op tijd klaar en dus bereiken we ruimschoots voor aanvang het Lossers kunstcollectief…
Zouden Marianne en Mia, die van ver moeten komen er al zijn?
Gelukkig… door de ramen zien we van buiten Marianne en Konrad al druk bezig met het bewonderen van de schilderijen van Hans en we zien Herma al in de weer met kopjes en gebak. Ook Ria D. heeft de oude school gevonden en even later arriveert ook Mia….
Even is het wederzijds verkennen maar dan is de Mia van 62 jaren geleden weer helemaal terug en van harte welkom in ons midden..
Maar waar blijft Freddie? De koffie wordt al koud en enige ongerustheid maakt zich van ons meester.
Hij zal het toch niet vergeten zijn?  Is hem wat overkomen en heeft hij wel schoon ondergoed aan?
Even later stormt hij achter adem binnen… ”Sorry mensen, ik heb een jonge hond!”
Wat het arme dier heeft misdaan waarom Freddie zo laat is, blijft onduidelijk, maar de liefde voor de  terriër die we uit zijn relaas opmaken, zal het afscheid voor beiden wel zwaar hebben gemaakt.
De koffie van Hans en het gebak van Herma gaan er aan de feestelijk gedekte tafel en omringd door de meesterwerken van Hans, in als koek en na een rondje; “hoe gaat het met jou?” kan Hans beginnen met zijn rondleiding door het kunstcollectief. Natuurlijk bewonderen wij zijn schilderijen, maar er zijn ook naakten van anderen te zien die ons mateloos boeien. Het maken van etsen en het afdrukken ervan en ook het glas in lood en het keramiek zijn onze aandacht meer dan waard temeer daar de kunstenaars geen elitair en hoog opgeleide lieden zijn maar eenvoudige Lossenaren die hier hun verborgen talenten kunnen ontplooien en botvieren. Alles wat men nodig heeft tot een dure bakoven en een drukpers aan toe is aanwezig en het is dan ook spijtig dat door de gemeente Losser de huur is opgezegd en men naarstig op zoek moet naar een ander geschikt onderkomen hetgeen Hans als voorzitter nogal zorgen baart.
Dat geldt helaas ook voor Manon de dochter van Herma die om de hoek een eigen atelier heeft.
We mogen ook bij haar een kijkje nemen. Een mooie moeder, een mooie dochter die ook nog eens prachtige schilderijen creëert, wat wil een bejaarde liefhebber als ik nog meer?
Manon heeft een eigen herkenbare stijl die me aanspreekt. Veel aandacht krijgen haar fraaie portretten van honden, hetgeen met Freddie in het gezelschap natuurlijk niet vreemd is.
We nemen afscheid van Manon en de schone kunsten en begeven ons met Herma als gids naar het centrum van Losser waar we bij de oude Martinustoren gratis kunnen parkeren….
Ik zou hier een kort historisch verhaal over de toren houden maar de gestaag neerstromende regen die de kapsels der dames bedreigt, ontneemt de lust tot luisteren en dus ook tot vertellen waarna we haastig de warmte en gezelligheid opzoeken van restaurant “de Oude Apotheek” waar we onder het genot van drank en spijs onze herinneringen en belevenissen delen.
De middag vliegt voorbij en we nemen node afscheid van Marianne, Konrad en Mia  die nog een lange thuisreis voor de boeg hebben…
Nog één drankje en ook voor ons zit het er helaas weer op.
We gaan weer plannen maken voor volgend jaar wanneer we de 75 passeren en hopen dat we er  dan allemaal weer en nog zijn.
Freddie denkt nog na over een datum voor een zomers intermezzo in Haaksbergen hetgeen zeer op prijs wordt gesteld, maar daarnaast houden we ook gewoon weer de eerste vrijdag van november in 2020 aan…..
Hans, Herma en Manon hartelijk voor jullie gastvrijheid.
We gaan, zo te zien, tevreden uit elkaar waarbij ik het grote genoegen smaak drie dames naar huis te mogen brengen, een weelde die me in mijn jonge jaren jammer genoeg nooit ten deel is gevallen.
Het loopt gelukkig goed af en voldaan rijd ik naar huis.
Het regent nog steeds!



 

                                                                                                                              

                                                               KLIK VOOR DE FOTOREPORTAGE;                                   
                     "LOSSERREÜNIE"  OF VIA "REÜNIE/ACTUEEL" 









                     







































 

RAADPLAATJE




In het vorige nieuws hadden we een fraaie foto geplaatst van een damesvoetbal elftal van Zuid Esmarke uit de jaren veertig.
De moeder van een klasgenootje van ons stond erbij op.
Wie dat was? Natuurlijk de moeder van Jenny (rechts)
De familietrekken zijn duidelijk herkenbaar.



Er waren teveel goede oplossingen voor een prijs...








 

WIE ZOET IS KRIJGT LEKKERS  


Wie kent ze nog, de oude hoge vierkante koekblikken die we bij de kruidenier altijd zagen.
De blikverpakking was vaak in een bruin/rood papierenwikkel met een inhoud van 2 kilo aan zoete lekkernijen.
Voor het blik werd voor de kruidenier ƒ1,50 aan statiegeld gerekend. Het deksel werd losgesneden en er kwam in de winkel een glazen opklapdeksel op zodat de koekjes goed zichtbaar waren en de kruidenier de lekkernijen zo makkelijk uit kon wegen. In de bodem van het blik stond bijv. gestanst;  Biscuits Verkade Zaandam Holland 11-54. Op het deksel staat vaak de bekende Verkade ruiter afgebeeld.

 

EIGEN HAARD


Ik had na afloop van de reünie de grote eer drie dames naar huis te mogen brengen.
Herma was de eerste en zij nodigde ons uit om, onder het genot een lekker bakje bruine weemoed,  even onze natte kledij te drogen en onze verkilde lichamen  op te warmen bij haar rustieke open haard waarvan de likkende vlammetjes op mij een hypnotiserende werking hadden.

En terwijl de dames over dameszaken spraken, droomde ik weg naar vroeger …….

 

Het is weer weer voor bij de kachel…
We draaien de thermostaat wat hoger of gooien wat houtblokken in de open haard en klaar is Kees.
Dat vereiste vroeger wat meer handelingen..
Voor een arbeidersgezin met één kind hadden we in de Frederikastraat een groot huis. Een ruime zolder, drie slaapkamers, een bijkeuken, een woonkeuken en een mooie kamer. Die laatste werd slechts op zon en feestdagen gebruikt en dan ook alleen maar in de winter. Moeder was zuinig op haar meubeltjes die ze in de loop der tijd bij elkaar had gespaard.
Nadat ze in de oorlog door een bombardement alles waren kwijtgeraakt, was het moeilijk om aan spullen te komen en moesten we het in eerste jaren doen met krijgertjes en tweede handjes.
Ons gezinsleven speelde zich dan ook hoofdzakelijk af in de woonkeuken waar werd gegeten en geleefd. Koken op gas of petroleumstelletje en de grote was deed moeder in de bijkeuken.
Wanneer het eind oktober wat killer werd en het elektrische straalkacheltje het niet meer alleen aan kon, haalde vader ons potkacheltje met bijbehorende pijp, kolenkit en pook van zolder die glimmend zwart gepoetst hun vaste plekje op de kachelplaat in de woonkamer innamen. We stookten er van alles. Dat begon ’s morgens vroeg met een oude krant en brandhoutjes waarna er naar voorraad; turf, eierkolen of briketten werden toegevoegd. Het straalde een behaaglijke warmte af en de rook verdween via de lange bochtige kachelpijp in de schoorsteen, die van te voren altijd werd geveegd. In eerste instantie door vader en de buurman zelf maar toen die zich niet meer veilig voelden op het dak, door een echte schoorsteenveger. Het was een smeerbende van jewelste. De zak onder de pijp hield het niet altijd en dan stoof de kamer tot ergernis van moeder vol zwarte roetzooi…….
Het potkacheltje had een asla die ’s morgens eerst moest worden geleegd nadat er flink was gepookt. De as verdween toen gewoon in de gemeentelijke zinken vuilnisemmer die moeder dan ook asvat noemde….. De warmte van het kacheltje werd tevens benut door de fluitketel voor warm water voor allerlei doeleinden en het drogen van wasjes waarvoor vader een rekje had gemaakt. Brandstof betrokken we van kolenboer Schipper. Eens per week kwam er een geldloper, een dikke man met alpinopet en onafscheidelijke sigaar die een vast bedrag ophaalde waarmee we spaarden voor de wintervoorraad die in september per vrachtauto werd afgeleverd in het kolenhok. Het zakken sjouwen was smerig en zwaar werk, kolen werden geleverd per mud (ca 75 kg.)



Een kitje kolen halen behoorde tot mijn vaste taken in het huishouden. Vooral als het donker was, had ik er een hekel aan. Je wist maar nooit wie zich er had verscholen. Hard zingen hielp!
De mooie kamer werd verwarmd door een kolenhaard die zoals gezegd alleen op feestdagen werd aangestoken. Vooral met Sinterklaas, de Kerstdagen en Oud en Nieuw was dit een speciaal ritueel. Vader kreeg de haard niet zo makkelijk aan als het potkacheltje maar wanneer hij eenmaal brandde, bracht de rode gloed achter de micaglaasjes een echte feestelijke  winterse sfeer in de kamer.
Ik herinner me nog dat die glaasjes moesten worden schoongemaakt met “koale thee” waarbij ik me altijd heb afgevraagd wat daar de reinigende werking van was. De haard werd anders dan het potkacheltje puur gestookt met luxe nootjes vier. Als de mooie kamer op temperatuur was gekomen was er koffie met iets lekkers en speelden we Ganzenbord of Mens Erger Je Niet, met op de achtergrond muziek op de radio van het Orkest Zonder Naam onder leiding van Ger de Roos en met zang van de Musketiers en Marketensters………

 

 

GEZAMENLIJK KUNSTWERK


Hans had ter gelegenheid van de Reünie en het bezoeken van het Lossers kunstcollectief een fraaie tekening gemaakt van onze oude school. De bedoeling was dat we er samen een nog fraaier kunstwerk van zouden maken….Helaas kwam dit nobele voornemen van Hans door tijdgebrek in het gedrang….
We willen jullie de tekening niet onthouden en hopen dat er bij de volgende reünie gelegenheid is om het kunstwerk te voltooien…

 

IN HET LUTTERZAND


Als kind maakte Gerrit met zijn ouders al wandelingen door het Lutterzand en langs de Dinkel.
Ook nu is hij er regelmatig te vinden.
Een oude den die vroeger nog meters ver van de Dinkel afstond maar nu door de slijtage van de oevers dreigt mee te worden gesleurd door de stroom inspireerde hem
tot het volgende rijm;

 

DE DEN IN HET LUTTERZAND
 
Aan de Dinkel staat een oude den
die ik vanaf mijn jeugd al ken.
Stond toen nog stevig in het zand,
op meters van de waterkant.
Maar door een speling der natuur
van water wind en hun geschuur,
wordt zand van d'oevers afgescheurd
en door ‘t riviertje meegesleurd
om dan te worden afgezet
op de laag gelegen “greune stet”
 

Slijtage door dit oerproces
bezorgt de den enorme stress.
Zijn wortels zoeken op de tast
in ’t wilde weg naar een houvast.
Maar ’t is een kwestie slechts van tijd
voordat hij in de Dinkel glijdt.
 

Ook ik klamp mij aan ‘t leven vast
al ben ik hier slechts kort te gast.
Mijn lot is als dat van de boom,
ooit weg te drijven op de stroom.
Zo zijn de wetten der natuur,
voor ieder slaat het laatste uur.
Maar ’t blijft nog even ongewis
wie van ons twee de eerste is.
 




 

NIEUW RAADPLAATJE


We zijn alweer aan het eind van de november 2019 nieuwsaflevering gekomen.
We hopen dat jullie het leuk   hebben gevonden en van de fotoreportage genoten hebben.

We hebben tot slot weer een nieuwe uitsnede gemaakt van een bepaalde plek/gebouw  in de buurt. We hebben het dit keer iets moeilijker gemaakt, de vorige keer waren er teveel goede inzendingen om een prijs toe te kennen..

Dus doe je best en stuur je oplossing naar;

info@stefenfen.nl


 

TOP

HOMEPAGE