Onlangs kreeg ik een mailtje van Jenny. Het vervulde mij met warme genegenheid want Jenny nam destijds een hoge plaats in op mijn geheime verlanglijstje.
Die gevoelens werden in eerste instantie nog intenser toen ik de bijlagen zag die ze mee had gestuurd. Een fraai schooldiploma en een aandenken met de handtekeningen van alle leraren en leraressen.
Dat was nog eens mooi materiaal voor ons maandelijkse nieuwsbulletin.
Tegelijkertijd echter borrelden weemoed, jaloezie en zelfs ergernis bij mij op want waarom had ik die mooie souvenirs van onze schooltijd zelf niet, erger nog ik had ze nog nooit eerder gezien en kende zelfs het bestaan er niet van. Ik pijnigde mijn hersens maar er kwam niets van herkenning naar boven. Als ik ze ooit had gehad dan had moeder ze zeker bewaard in haar kastje en was ik ze daar wel tegen gekomen. Hoe was dit nu weer mogelijk?
Ik snapte er niets van en besloot het Mini te vragen.
Haar eerste reactie was dat het ook voor haar vreemde voorwerpen waren.
Maar waarom had Jenny ze dan wel? Had zij een uitmuntend eindrapport gehad of een uitzonderlijke prestatie geleverd tot meerdere glorie van de school?
Ook Marianne maar eens gemaild en gevraagd wat zij er van vond. En ja hoor, zij had ze wel. Weliswaar was ze het bestaan ervan vergeten maar een korte zoektocht tussen haar oude schoolspulletjes toverde dezelfde documenten tevoorschijn.
Nu begon ook Mini te twijfelen, achteraf kwamen ze, hoewel onvindbaar, haar toch niet helemaal onbekend voor.
Het was nu al, zonder nog meer klasgenoten te vragen, drie tegen één dus iedereen moet ze wel hebben gekregen, behalve ik natuurlijk weer….. Maar waarom?
Had ik een slecht rapport? Ik denk het niet. Laagste cijfer een zes, hoogste een negen…
Wat was er toen toch met mij aan de hand? Het valt op dat ik ook op diverse schoolfoto’s ontbreek.
Natuurlijk, er zijn exemplaren bij met maar een paar klasgenoten, logisch dat je daar niet overal op staat. Maar neem nu die prachtige foto van onze eerste klas, liefst zevenveertig kinderen staan erop maar wie niet? Of de schoolreisjesfoto’s op het voetbalveld met alle jongens, de watervalfoto en zelfs op een kiekje genomen op een varende boot, zoek je mij tevergeefs.
Nu komt dat de kwaliteit van de betreffende foto’s wel ten goede, maar toch; waar was ik?
Het antwoord luidt; elders… Daar was ik ook vaak met mijn gedachten.
Hoewel ik goede cijfers had, stonden er regelmatig opmerkingen bij als :”Gerrit kan veel beter” of woorden van gelijke strekking.
Ook in mijn latere leven kwamen dergelijke aanmerkingen zelfs bij diverse disciplines steeds terug.
“Je had veel meer kunnen bereiken als je dit of dat of zus of zo enz. enz.” Ja, als……………
Ik zit zo niet in elkaar en de hoogste top en het onderste uit de kan hebben mij nooit aangetrokken.
Daarbij is enige gemakzucht mij niet vreemd en waarom moeilijk als het ook makkelijk kan. Je doet jezelf volgens anderen te kort maar je bespaart je ook de bijbehorende stress. Ik heb me altijd aan de raad van meneer Buma gehouden die een eigen bewerking had van het spreekwoord…. “Met de hoed in de hand, kom je door het ganse land.” Hij voegde er aan toe; “Maar met de pet op je test red je het ook best.” En in de praktijk is me dat altijd aardig gelukt.
Maar goed, dit alles neemt niet weg dat ik nog altijd niet weet waarom mij dit gemis is overkomen. Onoplettendheid tijdens de uitreiking of toch een diep zwart gat in mijn geheugen?
Baal, lieve klasgenoten die ze ook niet (meer) hebben met me mee en geniet van die van Jenny en; geluksvogels die ze nog wel hebben, wees er zuinig op en koester ze als een kostbaar kleinood.
De waarde van iets blijkt pas wanneer je het mist…………………